Odun ateşinde anılarım gizli…
Her zaman biraz farklıydım, aynen öyle devam ediyor büyümem.Yurt dışına gidip de valizini Türkiye’de olmayan birbirinden değişik yemek sosları, baharatları ve enterasan çayları doldurup taşıyan kaç kadın tanıyorsunuz çevrenizde mesela? Herkes gibi git elbise al, ayakkabı al, iççamaşırı, makyaj malzemesi parfüm al di mi?
43 yaşında odun fırını yaptırıp ilk yandığı gün sevincinden bayram çocukları gibi içi içine sığmayan hatta fırının ateşi yakılmadan bir gece önce “Yarın fırınım yanacakmı? Dumanı tam istediğim yerden düzgünce çıkacak mı? ya dumanı bahçede oturan misafirlerimi rahatsız ederse?, ekmeklerim odun ateşinde pişince yeterince kabaracaklar mı? diye düşünüp bütün gece uyuyamayan, dön sağa, dön sola “Allah’ım ne olur bir aksilik çıkmasın, fırınım düzgün yansın, ekmeklerim pofidik pofidik kabarsın” diye sabaha kadar dua eden yaşı büyük, kendi çocuk bir kadınım ben…
Babam şehirli, annem şehirli… Babam Giritli, annem Boşnak… Babam demirci, annem evhanımı benim… Toprak sevgisini babamdan gördüm,öğrendim ben. Annem hiç sevmez toprak ile uğraşmayı. Açıkçası zordur toprakla karışmamış, büyümemiş insan için çapa yapmak, bel iki büklüm ekip biçmek… Babam tipik bir Giritli. 44 yaşında kendini emekli ilan etti. Dükkanlarımız vardı onların kirası ile çalışmadan ölünceye dek yaşamını sürdürdü. Genç yaşta işi gücü bırakınca, Ayvalık, Cunda Adasındaki evimizin önündeki arsamızı sırf sevdiği için, hobi gibi yıllarca ekip biçti. O bahçeden çıkan domatesleri, biberleri, bamya ve börülceleri ekip biçtiği sürece tüm komşularımıza dağıtırdık. Tadını lezzetini sadece ben değil, tüm çevremiz bilir…
Odun ateşimiz vardı. Babam rahmetli birbirinden lezzetli yemekleri, o ateşte pişirirdi. Annemde güzel yemek yapardı ama babama aşıktım ya ben, bu yüzden onun yaptıklarını daha bir severdim. Bir de annem Ayvalık’a gelmeyi istemezdi, hep bir bahane uydurur, babamı yalnız yollardı adadaki evimize. Ben hemen peşine takılırdım babamın, okul tatilse yaz veya kış benim için fark etmez hemen giderdim babamla…
Bin tane anım var böyle babamla Ayvalık’ta Cunda Adasındaki evimizde geçirdiğimiz güzel günlerden bana geriye kalan. Şimdi buraya hangi birini koyup anlatsam bilemiyorum bu yüzden zaman içinde farklı farklı konular üzerine yazarken bende en çok iz bırakan babamla anılarımızı buraya usul usul yazarım…
Gelelim yıllar sonra kendi küçük cennetime, Noni’s House’a yaptırdığım odun fırınına…
Hep istiyordum bahçemde odun fırınımın olmasını. Hayallerim var benim. Orada tandırlar, güveçler, ekşi maya ekmekler yapacağım ömrüm yettiğince…
Uzun çok uzun, upuzun masalar kurup sevdiklerimle, ailemle, misafirlerimle paylaşacağım pişenleri… Hem hayat işte tam da böyle güzel anları, anıları yaşayalım diye bize sunulmuş bir armağan değil mi?
İyi olacak hastanın doktoru ayağına gelirmiş misali, bu yaz arada bir bana yardıma gelen kızın babası Nuri Usta bu işlerden anlayan biri çıktı. Hiç dururmuyum ben? hemen aradık, çağırdık, konuştuk, nasıl olur, nereye yapılır, kaça mâl olur, yapma, etme, biraz indirim şöyle yapalım, böyle yapalım derken, oldu da bitti maşallah dünyalar güzeli bir odun fırınım oldu benimde çok şükür…
Nuri Usta sözünün eri, çok becerikli, eli pratik, iyi bir adam. Benim bahçede odun fırınımı gören kime yaptırdığımı soruyor. Bende çıkarıp veriyorum telefonunu Nuri Ustanın. Benden sonra epeyce müşterisi oldu. Olsun valla, ben çok mutluyum aklında düşüncesi olan varsa yaptırsın bence. Nonishouse’un ki gibi odun fırını istiyoruz bahçemize deyin, o anlar…Ben buraya telefon numarasını yazıyorum. İzmir’e kadar gidip yapıyor…
Nuri Usta: 0 (535) 816 93 20
Zamanla fırını yakmayı da öğrendim. Etraftaki tarlalardan çalı çırpı topluyorum onlarla daha çabuk tutuşuyor. Ekşi maya ekmeklerimiz pişerken mutlaka ya tandır, ya güveç atıyoruz yanına, hepsi beraber bir güzel pişiyor. Hele pişenleri odun ateşinden çıkardığımız vakit var ya; beni görmeniz lazım arkadaşlar! Gerçekten komiğim, kendimle, o aptal sevincimle, yüzümde kendime engel olamadığım sırıtışımla, çocuk gibi mutlu oluşumla ben bile dalga geçebilirim…
Elimde değil, ben bu yaptıklarımla babamı yaşatıyorum aslında…
Yaşasaydı eminim o da çok sevinirdi.
Odun ateşinde anılarım gizli.
İşte bunların hepsi bana babamı hatırlatıyor çünkü…
